Ik heb het één keer geprobeerd, die speculaaspasta, me heel even laten meeslepen in de hype. Maar het bleek niks voor mij. Te zoet, te weinig charme.
Een boterham met speculaas is voor mij wat de madeleine was voor Proust: pure nostalgie. Het roept herinneringen op van vakanties in de verre Kempen, bij oma en opa. In een dampende, bruine koffietas dopte ik dan voorzichtig speculaasje voor speculaasje; tot m'n vingers net de koffie raakten. Even laten druppen en dan snel, voordat het koekje brak, op de witte boterham. De handjes gekruist op het bovenste sneetje, alsof ik de boterham op het laatste moment nog zou reanimeren, en dan flink duwen zodat de zachte, zoete massa zich tot tegen de broodkorst verspreidde.
Aah... dat waren nog eens tijden.
Maar ondertussen bestaat er waarschijnlijk al een generatie kinderen die alleen maar kant&klaar kent; én digitale - ik kijk wat en wanneer ik wil - tv.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenOh neen, Annelies, hier ook geen speculaaspasta uit een pot. Ik drink geen koffie, maar voor mijn speculaas maak ik een uitzondering. En nu zijn er de extra grote sintmannekes. Love it!
BeantwoordenVerwijderenHmm, speculaasjes gedoopt in een kopje warme thee, heerlijk. Ze op boterhammekes leggen deed ik altijd op chirokamp, pure nostalgie :)
BeantwoordenVerwijderenZalig hé, zo'n speculaasje in de koffie of thee. Gisteren bakten wij zelf nog eens speculaas en het was heerlijk.
BeantwoordenVerwijderenHi hi, in de thee heb ik het nog niet geprobeerd ... maar dat zal nu snel veranderen ;)
BeantwoordenVerwijderen