www.flickr.com

woensdag 22 december 2010

Zalmmm-rolletjes

Gemakkelijk te maken en onweerstaanbaar lekker! 

Ingrediënten

- lang wit brood overlangs gesneden
- gerookte zalm
- mascarpone
- bieslook
- groene kruiden naar keuze (dille, marjolein, oregano)
- mierikswortel (in room)
- snuifje peper en zout


Benodigdheden
 - deegrol
- zilverpapier


Werkwijze

Maak een kruidenkaas met de mascarpone, bieslook, kruiden, peper en zout.  Voeg dan naar eigen smaak (maar met mate!) wat mierikswortel toe.  Opgepast want dit geeft al gauw een heel sterke smaak.

Snijd de korstjes van het brood en rol de sneetjes plat met een deegrol.

Besmeer de lapjes brood met het kruidenmengsel en leg er nadien de gerookte zalm op.

Rol vervolgens op en wikkel in zilverpapier.  Verpak de rolletjes gelijk snoepjes en wind de zijkanten strak aan zodat de rolletjes een beetje bijeen geperst worden.

Leg ze tenslotte een nachtje in de frigo.

  
Serveer ze door ze in schijfjes te snijden en klaar!Pin It

De Pits, Heusden-Zolder

Toen ik nog een kleine puber was, werd ik televisioneel voortdurend bestookt met beelden van coole, opgesmukte teenagers die pyjama party's hielden, moddermaskertjes smeerden en  pizza bestelden bij de al even knappe pizzajongen alsof het dagelijkse kost was.  Ik heb lang geloofd dat zoiets uitsluitend weggelegd was voor de Amerikaanse jetset en dat de 'gewone' Vlaamse vrouw daar gewoonweg geen behoefte aan had.  Maar niet veel later werd ik groot (of beter 'iets grot-er', maar vooral wat wijzer) en ontdekte ik dat er waarschijnlijk in elke vrouw een soort klokje tikt.  Ik bedoel daarmee niet het klokje dat telt hoeveel eitjes er links en rechts van de baarmoeder gezapig liggen te rijpen, maar een (enigszins toch aan verwant) premenstrueel-, het-wordt-me-allemaal-te-veel-wekkertje.
Bij mij rinkelde het geheel onverwacht een paar maanden voordat ik 27 jaar zou worden.  Drrrrring!
En zo geschiedde dat ik het net afzocht naar een wellness-hotel dat aan nogal 2 essentiële voorwaarden voldeed: 1) vlakbij een nog ongekend winkelparadijs, en 2) waar badkledij toegelaten was.
Vooral dat laatste bleek geen sinecure, maar wie zoekt die vindt en zo belandde ik bij... De Pits in Heusden-Zolder!

Zodra ik mijn online-reservatie had verstuurd, begon ik ongedurig mijn mailbox te controleren.  Twee dagen later was het verlossende antwoord eindelijk daar: we werden verwacht!  Aangezien ik ten volle van de verwenarrangement wou profiteren stelde ik voor vroeg te arriveren.  Zo gezegd, zo gedaan en ergens rond tienen stonden we onwennig rond te dralen aan de inkom.  Was dit niet de achteringang, en waar was de receptie?  We stonden voor de keuze: de trap volgen, ofwel de deur met 'Wellness' openen.  Na een kleine twijfeling, gingen we voetje voor voetje de trap op en daar verscheen al gauw het neonblauwe licht van de receptie.

"Goh, wat zijn jullie vroeg.  Check-in is maar vanaf 14u00!"
Woeps, daar stonden we dan.  Geen probleem, we moesten toch nog ontbijten en zagen onze kans schoon in de brasserie van de Pits.   De vrouw aan de balie zei wel dat we ons konden omkleden in de wellness en die al onveilig mochten maken.
Maar eerst het ontbijt!  Nog voor we de menu-kaart hadden opengeslagen stond de serveerster al aan onze tafel.  Helaas waren we net te laat voor het ontbijt, maar de dubbele croque leek ons ook wel wat.  Toen bleek dat ook de keuken pas opende vanaf 11u30, zat er niets anders op dan ons te vergrijpen aan een grote warme choco met véél slagroom!  Gelukkig werd die vergezeld door twee kleine koffiekoekjes, de restanten van een ander z'n ontbijt.
Taterend sloop de tijd voorbij en kregen we het heuglijke nieuws dat onze kamer beschikbaar was.   Zodra ik de deur opende werd ik overweldigd door een heerlijke geur van... ja wat was het eigenlijk, versgewassen linnen?  Een geur die me deed terugdenken aan een jongen wiens kleren zo lekker roken dat ik er samen met m'n moeder een queeste van maakte om diezelfde geur terug te vinden in de vele rayons wasverzachters van menig warenhuis.  Mmm...  een nette, sobere kamer met trendy badkamer en leuk uitzicht.   Meer moest dat niet zijn!

Niet lang nadien waagden we ons eindelijk door de Wellness-deur waar een wereld van stoomcabines, jacuzzi's, massages en lymfedrainage op ons wachtte.  Een ganse namiddag werden we van top tot teen verwend, en ook 's avonds kregen onze smaakpapillen de nodige aandacht bij het driegangenmenu.  Het was dan misschien geen moleculaire keuken of Sergio Herman, maar het was lekker én veel.
Met een overvolle maag dook ik met veel plezier tussen de geurende lakens en wentelde ik me richting dromenland.   De dag mocht dan wel om zijn, maar dat was het verwenarrangement nog niet.  De volgende ochtend kregen we immers nog een uitgebreid ontbijtbuffet voorgeschoteld mét een glaasje cava.  Ik griste nog snel een banaan mee in m'n tas, ik zou maar eens een flauwte moeten krijgen tijdens het shoppen!

Op maandagochtend 10u00 kwam er dan toch een einde aan ons verwensprookje.   Valiezen pakken, zeepjes en shampoo van het hotel wegmoffelen en vertrekken maar.
Maastricht here we come...



Moraal van het verhaal: de winkels in maastricht gaan op maandag maar pas open vanaf 13u00.  Moge het een wijze les zijn...




Pin It

zaterdag 11 december 2010

A la carte, Heist-op-den-Berg

Er zijn zo van die koude ochtenden waarbij het verkeer maar niet vooruit wil en de auto bijgevolg niet snel genoeg warm draait.  Ochtenden waarop je hartslag in de file een frequentie hoger begint te slaan in de hoop dat de wereld dat ritme zou volgen.  En zoals gewoonlijk kom je dan weer nipt te laat op het werk aan, je excuserend dat het verkeer - zoals elke dag toevallig - weer onverwacht problemen opleverde.
Maar af en toe, niet zo héél erg vaak, sta je fluitend in de ochtendspits... zo bijvoorbeeld wanneer er een lunch met de firma op het programma staat.

Donderdag was zo één van die culinaire hoogdagen waarbij ik mijn verkleumde voeten onder de tafel mocht schuiven bij  à la carte in Heist-op-den-Berg.
Trappelend van de honger begon ik eerst de tafel af te speuren naar brood en goei boter.  Helaas!  Dan maar een blik op het interieur werpen: prachtige authentieke vloertegels onder een overigens sober, maar toch modern interieur.  Bij gebrek aan gespreksonderwerpen onder de collega's en een dreigende ongemakkelijke stilte, grijp ik het menu-kaartje vast.  Eigenlijk heb ik het nooit echt gelezen, enkel een beetje 'be-staard', maar ik kwam wel te weten dat het restaurant er in aankondigde voor een 'vriendelijke bediening' te zorgen.
De verwachtingen werden steeds hoger...

Op donderdag is het restaurant normaal gesloten en dus was er die dag, behalve wijzelf, de sommelier en een vermoedelijke chef-kok, niemand.  Omdat stiltes dan nog luider lijken te klinken, werd er rondom mij ondertussen al volop over oninteressante koetjes en kalfjes gekeuveld met de sponsor van het diner.  Gelukkig duurde het niet lang voor de champagne werd aangevoerd,  én het brood met de goei boter.  Ondoordacht graaiden we elk onze broodjes, klaar om ze te voorzien van een rijkelijke laag zuivel, toen we er vriendelijk op werden gewezen dat we het broodje aan onze linkerkant dienden te nemen.  Zo gezegd, zo gedaan: broodje in het linkerhand, mes met boter in de rechter en smeren maar!

Nadien volgde een aaneenschakeling van heerlijke gangen aan een tempo waarbij het ochtendverkeer een puntje kon zuigen.  Nuja, we waren dan ook de enige gasten, maar ik geef ze het voordeel van de twijfel.Ik deed mijn ogen en smaakpapillen volop de kost en probeerde mijn uiterste best om bepaalde combinaties, presentaties, creaties, ... te onthouden zodat ik ze tegen de feestdagen ook thuis kon tevoorschijn toveren.
Het voorgerecht met de sint-jacobsvruchten, zalm, een torentje van kruidenkaas met appel in een deegrolletje en dat alles overgoten met frambozencoulis is me het meeste bijgebleven.  Ronduit ver-ruk-ke-lijk!!

Hoewel mijn buik nu niet bepaald stevig te noemen is, stond hij na afloop toch goed gespannen.  Tevreden en voldaan slurpte ik m'n koffie uit; klaar om weer het verkeer te trotseren.
Deze keer geen files, geen stress.
Gewoon lekker nagenieten en verteren terwijl ik weer naar huis tuf op de tonen van Bart Peeters, de ideale man.




Moraal van het verhaal: prijs-kwaliteit een echte aanrader!! Pin It