Dat ik vorige zondag opnieuw de Marollenwijk indook, was niet helemaal toevallig. We waren die dag immers begonnen met een ontbijt in BOZAR, het paleis voor schone kunsten (Beaux-Arts, hebt u 'm?). BOZARSUNDAYS heet het officieel en het betekent simpelweg dat je een ontbijtje reserveert, gevolgd een keuze-activiteit. In ons geval was dat een rondleiding door de tentoonstelling Brazil.Brasil in het kader van de Europalia.
Maar laten we beginnen bij het begin.
Ik was nog nooit in BOZAR geweest en dus sloeg mijn fantasie helemaal op hol bij de gedachte te ontbijten in een museum. Jammer genoeg draaide dat op een teleurstelling uit toen het decor eigenlijk een hal bleek te zijn naast de vestiaire, met een behoorlijk hoog refter-gehalte. Het ontbijt, dat we voor 5 euro hadden besteld, bestond uit een bekertje koffie, een bekertje fruitsap en twee chocoladebroodjes.
Bovendien waren de zitplaatsen eerder beperkt, zodat nogal wat mensen een tijdje moesten wachten vooraleer ze plaats konden nemen met het ganse gezin.
BOZAR zelf had 50 minuten gerekend voor ons onbijt. Wij deden er niet meer dan 15 minuten over, te meer daar we ook andere mensen een tafel met stoelen gunden.
Dit gaf ons wel de kans om voor de rondleiding nog even een kijkje te nemen in de (gratis toegankelijke, maar kleine) tentoonstelling "Extremes" over de Braziliaanse fotografie. Er hingen een aantal werken waar ik meteen een plekje voor in m'n woonkamer kon bedenken. Levendige kleuren of stijlvol zwartwit, gedurfde contrasten en vooral mooie taferelen.
Om 11u00 werden we aan de grote trappen verwacht. We kregen allemaal een taal-sticker opgeplakt zodat we ons toch zeker niet van gids zouden vergissen; ik smukte de mijne en de zijne nog wat op, we waren blijkbaar de enigen met zo'n 'kunstzinnig' plan (ahum!). Je kan de tentoonstelling ook met een audiogids bezoeken, maar eerlijk gezegd is dat mijn ding niet. Ik probeerde het al bij Tutankhamun en Kortrijk 1302, maar ik raak keer op keer afgeleid en vergeet de helft van wat er in mijn rechteroor wordt gefluisterd door het onbekende, onzichtbare individu dat zich in de audiogids verschuilt.
Er waren twee Nederlandstalige gidsen, en ik wist meteen dewelke mijn aandacht vast zou kunnen houden: die met het rode, warrige haar en rode schoenen!
Zo gezegd, zo gedaan, loodste ze ons op een goed uur tijd doorheen de geschiedenis van Braziliaanse kunst. Van de klassieke, koloniale schilderwerken met Europese toets, tot de rebellerende werken van de moderne(re) kunstenaars.
Ik slenter graag op m'n eigen tempo door musea, maar zonder deze roodharige dame waren er heel wat verdoken verwijzingen of leuke achtergrondinformatie mij ontgaan. Zelfs Google weet bijvoorbeeld maar bitter weinig over Moema, een stalkster avant la lettre, een heldin om haar volharding in de liefde.
Toen de rondleiding er op zat, wandelden we de tentoonstelling nog eens door. Ik kribbelde hier en daar wat namen op een papiertje; de museumbewaker hield me terwijl nauwlettend in het oog. Mijn papiertje bleek te klein...
Kortom, de tentoonstelling is zeker het bezoeken waard. Maar ga alsjeblieft op voorhand ergens anders eten. Ergens op een gezellig terrasje in de buurt, want Brussel heeft eigenlijk heel wat te bieden; je moet het alleen durven ontdekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten