www.flickr.com

woensdag 27 juni 2012

Opgeknapt staat netjes: de keuken


Als gij iets in uwe kop krijgt, dan moet dat meteen gebeuren.  Ik heb het als tiener vaak genoeg moeten horen, en eerlijk gezegd, het is nog steeds een waarheid als een koe!
Ik vind dat nochtans geen slechte eigenschap, integendeel, ik noem het eerder 'enthousiast' of 'ondernemend'.  En dus was het een paar dagen geleden weer van dat, want ik vond dat er werk aan de winkel keuken was.  De muren konden wel een opfrisbeurt gebruiken nadat mijn 2 lieve poezen hier en daar hun klauwen hadden gescherpt en daarbij was het mij allemaal wat te flets geworden.  Toevallig stond er op zolder nog een pot limoengroene verf te blinken, net genoeg voor 2 lagen.  
Op enkele uren had ik het in m'n eentje gefixt.  Zes uur droogtijd? Juist ja...


Niet alleen de muren kregen een voor&na, ook het kruidenrekje dat ik onlangs gratis en voor niets op de kop kon tikken.  Dat het rood zou worden, dat stond al lang vast.  Ik heb namelijk iets met rode accenten in de keuken: de bloempotten, de braadpan, de handdoeken, het vergiet,... allemaal rood!  Maar wat met die porseleinen schuifjes.  Ik vond ze eigenlijk maar niks.   Ik raakte er alleen niet uit in welke kleur ik ze best kon schilderen.  Teleurgesteld stak ik ze onveranderd terug in het rekje.  En plots leek het allemaal wel mee te vallen.  Misschien laat ik die bruin-oranje bloempjes maar voor wat ze zijn... 
 

De vernieuwde keuken vroeg ook om een vernieuwd afvalsysteem.  Tot voor kort moest ik het stellen met een klein vuilbakje, diep verscholen in een keukenkast.  Neen, niet zo'n ingebouwd geval dat samen mét de kast opengaat, maar een klein onding met een schommelende klep.  Het leverde vooral veel smerigheid, gemopper en rugpijn op.  Ik trok zondag dan ook naar Unikamp om er een grote, rode Wesco te bemachtigen. Daar aangekomen viel mijn oog op de goedkopere en mooie versie van Simplehuman.  Bijkomend pluspunt is dat hij dankzij een speciaal mechanisme geluidloos toe valt glijdt. Jammer genoeg hadden ze niet dat mooie rood van Wesco, dus ging ik na lang twijfelen voor staalgrijs.  Gelukkig past hij hier perfect, al zeg ik het zelf!


Ik rommelde in alle lades en kasten, gooide veel rommel weg en blonk het geheel nog wat op.  Een paar kleine ingrepen en de keuken lijkt weer als nieuw, of toch voor even.  Haaa, genieten!



Pin It

zondag 24 juni 2012

Vruchtenboter van Mango en Kardemom


Confituur maken... het leek mij vroeger iets voor oude wijven met een voorschoot en vooral met véél vrije tijd.  Maar tegenwoordig hoor en lees ik van hippe, jonge mensen dat ze thuis of op de boerderij duchtig in de potten staan te roeren.  En dan zijn er nog de meer gevorderde confituristen die je haast laten geloven dat je van confituur alleen zou kunnen leven.  Van confituur én liefde dan toch. 

Wat naslagwerk verder, blijkt dat confituur maken eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is en dus besloot ik om me er ook eens aan te wagen.  Ik had hier en daar al een paar leuke receptjes gevonden, toen ik me plots dat kleine potje in een uithoek van m'n koelkast herinnerde.  Een potje "Mango met kardemom" van Callas Confiture.  Ik had indertijd 3 verschillende smaakjes gekocht, maar tegen het derde potje was ik helaas uit mijn boterhammen-met-confituur-periode en vermoedelijk terug in een zoveelste boterhammen-met-americain-periode gesukkeld.  Ik had het potje natuurlijk wel opengedaan om er met mijn wijsvinger eens stiekem van te proeven.  En zodoende waren de laatste dagen van de houdbaarheid geteld...
Toen ik dat potje opnieuw ging inspecteren, bleek het weliswaar niet om confituur maar om vruchtenboter te gaan.  De recepten van vruchtenboter zijn een pak schaarser dan die van confituur, en daarbij ook erg variabel wat betreft hoeveelheid suiker en/of pectine, dus kwam er wel wat opzoekwerk, experimenteren en logisch denken aan te pas!


ALGEMENE TIPS

1. Vruchten kiezen 
  • Kies liever voor seizoensfruit, in het belang van uw portemonnee én ecologische voetafdruk.
  • Je kan natuurlijk ook confituur maken van diepvriesfruit.
  • De vruchten moeten juist rijp zijn en niet verder, dan is het pectinegehalte optimaal.  

2. Zuur toevoegen
  • Zuur bevordert de werking van de pectine, die de confituur bindt. 
  • Maar citroen helpt ook om de kleur van het fruit mooi te houden en het is een natuurlijk bewaarmiddel. 
  • U moet zuur toevoegen om de vorming van suikerkristallen tegen te gaan of om de suikerkristallen te doen verdwijnen.
Bij niet zure vruchten zal men dus citroensap of citroenzuur moeten toevoegen.  Reken ongeveer een kleine citroen per kilo fruit.

3. De Stollingstest
Dit is een test om te kijken of je confituur genoeg is ingedikt. 
Neem daarvoor een koud bordje (uit de koelkast of diepvriezer) en druppel er op het einde van het kookproces wat confituur op.  Controleer na enkele ogenblikken de verstijving door er met je vinger zachtjes tegen te duwen.  Vormt zich een mooi rimpelig velletje, dan is de confituur dik genoeg.

4. Potten steriliseren
Dit is nodig om besmetting te voorkomen én ze langer houdbaar te maken. Steriliseer ook steeds de dekseltjes!  Er zijn verschillende manieren om je potten te steriliseren:
  • Steriliseer de glazen bokalen door ze 30 minuten in een oven van 105° te zetten
  • Was de potten in een heet sopje of zet ze in de vaatwasser
  • Kook de potten in een grote pot water gedurende een kwartier

5. Potten vullen
  • Zorg dat de potten nog warm zijn bij het vullen. Zo vermijd je dat ze barsten door het temperatuursverschil.    Mijn schoonmoeder houdt de potten omgekeerd boven de hete damp van de confituur om zo het temperatuurverschil op te vangen.    
  • Giet de warme vloeistof tegen de randen, zo voorkom je luchtbellen.
  • Giet helemaal tot de rand en draai stevig dicht of sluit goed af.
  • Draai de potten ondersteboven gedurende een 15tal minuten. Hierdoor zuigt de pot zich vacuüm en kan je het langer bewaren.

6. Confituur bewaren
Doorgaans mag je uitgaan van 6 maanden tot 1 jaar houdbaarheid.  Hoe minder suiker, hoe minder lang de confituur bewaart. Na de bereiding de confituur afschuimen helpt ook om de confituur langer te bewaren. 
Stockeer ze op een donkere, koele, droge plaats en eens geopend is de koelkast de beste bewaarplaats.



RECEPT MANGOBOTER MET KARDEMOM


Ingrediënten (voor 2 potjes)
4-5 rijpe mango's (voor ongeveer 1kg vruchtvlees), deze moeten heel zacht en zelfs gerimpeld zijn!
1 citroen
pectine
kristalsuiker
kardemom (gemalen)
1,5dl vruchtensap (ik gebruikte deze keer sinaasappelsap, maar volgende keer probeer ik het met een meer exotisch sapje)

Benodigdheden
een kookpot
een keukenweegschaal
een maatbeker
een mixer
een zeefdoek, geleidoek of (punt)zeef
een koud bordje (op voorhand in de koelkast te zetten)

 
Werkwijze
  • Schil de mango's en snijd het vruchtvlees in stukken.  Er bestaat zowaar een techniek om mango's te snijden, maar foefelen mag ook!  Probeer zoveel mogelijk vruchtvlees van de mango te recupereren, tot je ongeveer 1kg hebt in het totaal.
  • Breng de vruchten samen met het appelsiensap aan de kook en laat een tijdje doorkoken tot alles mooi zacht is. 
  • Giet het mengsel door een zeef(doek) en laat goed uitlekken. 
  • Doe de resterende puree in een maatbeker en mix fijn met een mixer.  Ik vermoed dat dit niet de manier is waarop ze het in het Victoriaanse tijdperk deden, maar het gaf wel het gewenste resultaat! Je kan nu perfect afmeten hoeveel deciliter puree je hebt. 
  • Breng de puree langzaam opnieuw aan de kook samen met de suiker, zo'n 20g suiker per dl puree.
  • Voeg 1-1,5 koffielepel kardemom toe naar smaak. 
  • Vlak voor het kookpunt, voeg je de pectine toe.  Dit is ongeveer 25g per liter puree. 
  • Laat nog even doorkoken. 
  • Knijp tenslotte nog 1 kleine citroen per liter puree uit boven de kokende massa en roer er door. 
  • Doe nu de stollingstest (zie hierboven bij Algemene tips), al vind ik die zelf behoorlijk relatief.  Mijn velletje rimpelde niet echt, maar de druppel was wel duidelijk stijver.  Is de confituur nog niet dik genoeg, dan voeg je nog een beetje pectine toe.  Laat nog even koken en controleer daarna opnieuw de verstijving. 
  • Als de mangoboter klaar is, giet je hem meteen in gesteriliseerde, warme potten en keer ze om. 


Niet te dik, niet te lopend, lekker smeuïg én smaakvol.
Njam njam!






Pin It

donderdag 21 juni 2012

Boleo + Klara = Boleara


U herinnert zich vast nog de Boleo en Klara, en zo niet doet 'Van Katoen' u misschien wel een belletje rinkelen.  Ik kocht zowat half de webshop leeg - bij wijze van spreke dan toch.  Alleen kon ik maar niet beslissen welke van de twee tassen ik zou kiezen.  Uiteindelijk werd het de Klara tas, zonder duidelijke reden, of misschien stiekem toch door mijn cirkelfobie.
Maar op 't net verschenen steeds vaker prachtige Boleo's, al kwam mijn spijt net dat tikkeltje te laat, want de webshop had zijn deuren al definitief gesloten...

Toen I. subtiel liet vallen dat een nieuwe handtas altijd welkom was, én ze daarbij ook een top 5 score had behaald op het Grote Gynaecologie-examen, stemde ik toe om er ééntje te maken voor haar.  Colour-blockster als ze is, wou ze een geel of groen exemplaar.  Want haar jas was rood.  En iets blauw had ze ook al.  Ik wist dan ook meteen welk stofje het zou worden, ik had de dag voordien nog de blauwe variant besteld bij Vermiljoen.  Als voering gebruikte ik een goedkoop, groen katoentje van bij Pauli, en dan nog een couponnetje stevige bruine stof.

Het zou dus een Klara worden.  En hoewel ze dat de mooiste tas vond, vond ze de Boleo toch ook wel 'cool'.  De oplossing om een mooie én coole tas te maken, vond ik dankzij MissPatee: een tutorial voor gaatjes! Ik maakte er niet zomaar een gaatje van, maar een heus boleo-zakje.  Naar het schijnt zeer handig om - terwijl de tas nog om je schouder hangt - met je rechterhand snel naar belangrijke dingen te grijpen, zoals autosleutels, of zakdoekjes!



Ik pimpte de Klara-tas nog een beetje meer.  Binnenin maakte ik met de hulp van deze uitleg een ritzakje in de voering.  En op deze website haalde ik inspiratie voor een gsm-zakje, dat ik opfleurde met een randje biais en waarop ik haar naam stikte.


Tenslotte wou ik de tas toch een beetje kunnen sluiten, altijd handig in het Brusselse.  Omdat ik bang was dat een knoop de Klara-plooitjes niet tot z'n recht zou laten komen, koos ik voor een magneetslotje.   Ik verstevigde de voering aan de verkeerde zijde eerst met 2 laagjes Vlieseline en plaatste de slotjes op 3cm van de bovenrand, pal in het midden.  Het paste perfect!


Zo, als dat geen manier is om een cirkelfobie te overwinnen dan weet ik het ook niet.  Bij mij smaakt het alleszins naar meer!
Maar soep smaakt nu misschien zelfs nog beter, ik heb tenslotte ook nog een nieuwe mixer die vol ongeduld wacht om uitgepakt te worden...

Pin It

dinsdag 12 juni 2012

Kraamkado n°1

Het is zo ver... de babyboom bij vrienden, kennissen en zelfs familie is officieel uitgebroken.  Het zou besmettelijk zijn, maar voorlopig is het nog onduidelijk of het via de handen, de lucht of misschien wel hormonen wordt verspreid. 
Het is niet de allereerste spruit in de vriendenkring, die hapte namelijk zo'n 2 jaar geleden naar haar eerste adem.  Maar toen was ik er nog niet klaar voor, voor zelfgemaakte kraamkadootjes welteverstaan.  Tegen dat dat prutske 1 jaar werd, kon ik haar wel al van een eerste handtasje voorzien. 
Ondertussen worden die mini-mensjes aan de lopende band gemaakt en zitten er ook nu nog een paar klaar om uitgebroed te worden.  Er was dan ook geen ontkomen meer aan, de eerste officiële kraamkadootjes drongen zich op.
En aanschouw, ruim voor de uitgerekende bevallingsdatum, is er zelfs al eentje af!



In dit kraamkadootje zitten volgende spulletjes:


1. Een knus dekentje
Ik maakte in het verleden al enkele dekentjes, met fleece én zonder paspel.  Maar sinds ik op 't Stiksel mijn paspel-skills kon verfijnen, werd het tijd voor het echte dekentjeswerk.  Qua formaat hield ik het op een bescheiden 100x70cm, ideaal voor in de wieg of het park. Een exemplaar van 100x150cm zou langer meegaan, ach ja...  Als ze het formaat ontgroeid zijn, wordt het maar een dekentje om bij te duimen of om de benen mee te verwarmen.



2. Een knuffelkussen om een uiltje op te knappen
Bij een deken hoort een kussen, maar tegelijk wou ik ook nog een knuffeltje maken.  En dus werd het deze 2-in-1, een kussen om te knuffelen.   Ik gebruikte dit uilenpatroontje en tekende er nog zelf vleugeltjes bij.   Het keergaatje is in het voorhoofd, zo verdwijnt de naad netjes in de vacht.
Toch stiekem wel trots op het resultaat, vooral op de cirkels die ik zelfs vlot met zigzagsteek vaststikte!  En om eens gek te doen, probeerde ik hier en daar ook eens de ajour-steek van mijn Pfaff uit.


3. Een pamperzakje met een beetje biais
Zoals ik in 'the making of...' al zei, maakte ik een pamperzakje van Eloleo, mét biais maar zonder Zsazsa.  Ik heb lang getwijfeld over de materialen die ik hiervoor zou gebruiken: toile cirée, gelamineerde (bijpassende) stof of gewoon stof?  Op internet verschijnen de meeste pamperzakjes immers in toile cirée, behalve dat van Eloleo.  Omdat ik zelf geen enkele ervaring had met de praktische kant van babygerief, ging ik te rade bij ervaringsdeskundigen.  Zij opperde dat een afwasbare buitenkant toch wel handig was en dus besloot ik om de appeltjesstof met strijkvinyl te lamineren.  Helaas was een kleine onoplettendheid met het strijkijzer genoeg voor een grote blunder.  Toen bovendien bleek dat zij slechte ervaringen had met die strijkvinyl, werd het tenslotte een stoffen exemplaar.  Voordeel is dat het zo in de wasmachine kan!
En zeg nu zelf, het ziet er toch niet minder 'echt' uit zo?


4. Een slabbetje voor de dorst
Ik tekende het 'patroon' over van een slab uit de Hema.  Supersimpel om te maken, één of twee lappen stof, wat velcro, een stuk biais er langs, klaar!  Maar omdat ik nog wat van mijn zelfgemaakte paspel over had, moest en zou ik die gebruiken.


Nu staat het hier klaar, in een papieren zakje van Hema.   Ik kan het stiekem niet laten om er af en toe eens bij stil te staan en het opnieuw uit te pakken.   En telkens weerklinkt er dan toch een klein zuchtje... van voldoening!

Pin It

zondag 10 juni 2012

The making of...

Een teaser, gelijk in styling-programma's waar ze enkele flitsen tonen van een opgemaakt ooglid, de jurk die wordt toe geritst of de stylist die goedkeurend toekijkt. 
Ook hier van dat, want het gonst hier van de bedrijvigheid in mijn kleine woonkamer waar binnenkort mijn allereerste kraampakketje zal worden afgewerkt. 

Het begon met de keuze van hét katoentje waar het allemaal om zou draaien, dat kocht ik - zoals gezegd - bij Van Marieke.  Omdat het geslacht van de spruit in kwestie nog een goed bewaard geheim is, zocht ik inspiratie in de foto's van de kinderkamer die op facebook rondslingeren, het bleek er één met groene muren te zijn!  En dus ging ik op zoek naar een hip, unisex babystofje met groen... dé appeltjesstof van ByGraziela

Aanvullend kocht ik nog bijpassende stoffen bij Stoffen Pauli: een wit pelsje, een blauwe spons (de groene was te flets) en een blauw bloemetjeskatoen.  


Fournituren vond ik niet alleen bij Veritas, maar ook bij Brico!  Ik kocht er namelijk een rol katoentouw om zelf paspel te maken.  Je kan kiezen tussen 3 of 4mm dikte en je betaalt zo'n 5 euro voor een rol van 25m. Aanvullend kocht ik nog een rol biais van 25m lang aan 8,5 euro, voordeliger dan die pakjes van 3m én (voorlopig) zonder die slecht afgewerkte overlappingen met lijm! 


Deze keer deed ik ook alles zoals het hoorde: stof, touw én biais werden onverbiddelijk in de wasmachine gezwierd (en nadien met veel gekreun ontward).  Misschien dat ik volgende keer toch maar beter lingeriezakjes inschakel?

Overigens werd er ook al druk gestreken en geappliceerd.  En er werd onder andere een pamperzakje gefabriceerd volgens het model van Eloleo, weliswaar tóch met een vleugje biais.  Daarvoor stikte ik biais aan de korte zijden en liet ik een keergat onderaan de lange zijde.  De buitenstof verstevigde ik met Vlieseline H250, de binnenkant met H630.  Zo kreeg ik een stevig en toch zacht pamperzakje, dat zelfs leeg z'n mooie vorm behoudt.



Maar, er is nog werk aan de winkel: knippen, stikken, strijken... en zelfs nog een beetje 'ontwerpen'.  Terwijl mijn Pfaff lustig verder ratelt, wordt er elders in huis vooral rustig geslapen, uitgerekt en gegeeuwd.  Eén enkele keer is er wat interesse voor de creaties, of toch vooral om mee op de foto te staan liggen.


Nog even en het pakje is af.  En wie weet het kindje ook!



Pin It

zaterdag 9 juni 2012

'n Voorraad Van Marieke



Druilerig weer, een dutje in de zetel.  De alarmtoon weerklinkt, herinnerend aan het feit dat ik nog gauw inkopen moet gaan doen.  Geeuwend, suffend, m'n schoenen zoekend... als plots een grijze bestelwagen aan de overkant van de straat parkeert.
Zou het?  Nu al? 
De bel gaat, 1 seconde later wordt er hevig op de deur gebonsd en mompelt een man ' hier tekenen'.  En ja hoor, mijn pakje is er! 

Twee dagen eerder kocht ik bij Van Marieke, want ik had strijkvinyl nodig - 't was van moetes!
Het was al de 2de keer op nog geen maand tijd dat ik bij haar bestelde, onder het motto: So much to do, so little time fabric!  Maar soms verschijnen er ook gewoon van die stofjes die je MOET hebben, ook al weet je nog niet precies waarvoor.  Zoals Retro Rocket Rascals van Michael Miller, of Typewriters van Melody Miller... 
 
De bestemming van de vliegtuigjes ligt wel vast, al zullen het deze keer geen zonnige oorden zijn.  En ook de appeltjes worden op dit eigenste moment omgetoverd in mijn allereerste kraamkado!

De stoffenkast is bijgetankt, morgen weer volle gas op de pedaalvoet!




Pin It

woensdag 6 juni 2012

Over de zon van Lissabon



Ik ging een week naar Portugal, en dat zal u geweten (en gelezen) hebben!
Geen all-in vakanties hier, en al helemaal geen zonneklopperij.  Het werd een perfecte mix van natuur en cultuur en die vonden we in en rond Lissabon. 


Sintra (dag 1-4)

Villa Mira Longa
Zijn nieuwe wandelschoenen legden hem geen windeieren, dat konden we wel besluiten na 3 dagen stappen in Sintra.  Een prachtig plaatsje aan de Westkust van Lissabon, met een historisch centrum omgeven door natuur en daarin her en der verspreide paleizen, kloosters en parken.  Voor de meeste toeristen is het slechts een populaire daguitstap vanuit de hoofdstad, voor ons een memorabel deel van de reis. 
Omdat we in Lissabon voor de low(er)-budget hostels zouden kiezen, verwenden we onszelf hier met een heuse Bed & Breakfast: de Villa Mira Longa.  Het zou het decor kunnen zijn voor een romantische remake van 'Night at the Museum', want je overnacht er tussen de barokke - ook wel kitscherige - meubels en ornamenten.  Van haardroger tot badslippers, een lift naar de luchthaven of toeristisch advies gegeven door één van de sympathieke gastheren, Michel (een Belg zowaar) en Osèias.  Het was pure verwennerij!



Palacio da Pena
Onderaan de weg naar de B&B staat een bushalte, wie hier opstapt en zich een plaatsje zoekt tussen de Amerikanen en Japanners, beleeft een kort maar heftig ritje langs ontelbare haarspeldbochten.  Afstappen doe je aan de overblijfselen van het Castelo dos Mouros of het sprookjesachtige Palacio da Pena.  
Een busticketje heen en terug kost je vijf euro, maar het uitzicht te voet is onbetaalbaar! En dan zwijgen we nog over de voldoening wanneer je de volgende dag merkt dat je kuitspieren toch weer net dat tikkeltje strakker zijn.


centrum Sintra
Na een dagje rondslenteren en stevig klimmen - beiden in m'n nieuwe Birkenstocks - schoof ik met veel plezier de voeten onder tafel in één van de restaurantjes die Osèias ons aanraadde.  De eerste avond was dat Tasca do Xico, waar ik maar meteen de streekspecialiteit bestelde: Bacalhau.  Op het eerste zicht geen indrukwekkende eettent, maar het eten zou er - in tegenstelling tot de vele andere restaurantjes - vers zijn.  Twee andere keren tafelden we in Tacho Real, een wat ouderwetse bistro met stoffige groene gordijntjes.  Ik heb me zelden zo underdressed gevoeld als toen, terwijl rond me de wijn werd gedecanteerd en het dessertentafeltje voorbij werd gerold.  En toch, we waren bijlange niet de enige in bermuda en werden desondanks koninklijk bediend.  De talrijke onderscheidingen die aan de wand prijkten, bleken niet meer van het laatste decennium.  Het wekte enigszins de indruk van vergane glorie, al liet ik dat niet aan m'n hart komen en likte lustig duimen en vingers verder af bij de tongstrelende steenbaars met amandelsaus.


Na 2 dagen de kuiten te hebben opgewarmd met de nabijgelegen bezienswaardigheden, was het tijd voor de grote tocht.  Niet zomaar 30 kilometer lang hoogtes en laagtes overwinnen, maar 50 kleine schatten ontdekken die ons langs ongerepte natuur en prachtige vergezichten zouden loodsen.  U raadt het misschien al: we gingen geocachen!  We baanden ons een weg door de doorns en klommen over rotsen terwijl de zon ongemerkt, doch genadeloos toesloeg.  Salamanders ritselden door het struikgewas, de geur van Eucalyptus hing in de lucht.  En we wandelden voort, terwijl we regelmatig van onze Platypus nipten.

Peninha
Helaas, het mocht niet baten, de tijd leek sneller te verstrijken dan onze voeten ons konden dragen en dus waren we genoodzaakt de route in te korten.  We wierpen nog een laatste blik op het prachtige uitzicht vanop Lenda da Peninha, een heiligdom op 486m hoogte, en trokken verder.  Geluk bij een ongeluk leidde onze nieuwe route ons langs het Convento dos Capuchos.  Nooit gedacht dat ik het nog te zien zou krijgen nadat de dame van de toeristische dienst ons had verteld dat het onmogelijk te bereiken was zonder wagen.  En daar stonden we dan, nog net voor valavond, aan de overblijfselen van een kurken klooster.  Zonder wagen, maar wel met een paar stevige wandelschoenen.

De laatste loodjes wogen het zwaarst, maar eens terug in Villa Mira Longa konden we moe maar tevreden van de ondergaande zon genieten.  De dag erop zouden we vertrekken, op naar het bruisende Lissabon! 




Lissabon (dag 4-7)

Alfama
Vanuit Sintra namen we de trein naar het station Rossio, pal in het midden van de wijk Baixa.  We stonden nog maar enkele seconden te koekeloeren met het stadsplan in de hand, toen we werden aangesproken door een local: "Cannabis, hasj, cocaïne?".  Hij keek wat schichtig om zich heen en liet dan de binnenkant van z'n vest zien waaruit hij enkele kleine pakketjes met 'spul' tevoorschijn toverde.  Zo zou het de komende 4 dagen verlopen, telkens we ons in het openbaar waagden.   Omdat de 'drugs' gemaakt zijn van lijm, stof en kruiden, is het verkopen ervan niet illegaal.  Oplichterij blijkbaar ook niet...
Het Goodnight Hostel lag gelukkig niet veraf, maar behalve dat en de pannenkoeken bij het ontbijt, deed ik er maar weinig inspiratie op voor een lofzang.  De rest van de dag verkenden we het centrum en de haven, maakte we zelf spaghetti (lekker bio van bij Brio) en doken op tijd ons wankele stapelbedje in.


Océanarium de L
De weersverwachting op dag 5 was niet om naar huis te schrijven.  Buien en zonneschijn wisselden elkaar af, het was zweten met de regenjas aan.  We planden daarom een uitstap naar Parque das Nações, het nieuwe gedeelte van de stad dat werd gebouwd naar aanleiding van Expo '98.  Je vindt er ideale schuilplaatsen en tevens bezienswaardigheden, zoals het Vasco Da Gama winkelcentrum en een magisch Océanarium waar je gevaarlijke roggen, hartverwarmende otters en kibbelende pinguïns kan gadeslaan.  Omdat ik thuis toch niet voor niets onze regenjassen opnieuw had geïmpregneerd, trotseerden we de lichte regenval om langs de Taag te slenteren, door de aangelegde tuinen van de wereldtentoonstelling.  Terugkeren deden we weliswaar met de toeristische kabelbaan.  Geen spannend ritje, geen spectaculaire zichten, maar wel lekker droog.

Tegen de avond klaarde de hemel op en konden we onbevreesd de sfeer opsnuiven in de oude volkswijk Alfama en Bairro Alto.  Kleine straatjes met slingers, vuurkorven en geroezemoes dat van achter de openstaande ramen weerklonk.   We zochten door deze wirwar aan steegjes naar het miradoura Santa Catarina in de hoop er een onvergetelijke zonsondergang bij te wonen.  De zon was al achter de horizon verdwenen toen de GPS ons eindelijk de juiste richting uitstuurde.  Op enkele ruziënde daklozen na was het er verlaten, maar we zagen het potentieel en besloten het de volgende avond opnieuw te proberen.

Miradouro Santa Catarina

De zesde ochtendstond had goud in de mond, wij daarentegen nog maar eens pannenkoeken.  Op de agenda stonden een bezoek aan Castelo en Lapo, én een laatste verhuis naar het Living Lounge Hostel.  Slechts enkele straten verder, maar toch een wereld van verschil.  Trendy interieur, nette kamers met airco, tal van georganiseerde activiteiten en een gevarieerd ontbijt.  "Is this really a hostel?", een terechte vraag!

Castelo São Jorge
We kochten ons een tweede dagpasje voor het openbaar vervoer waarmee we een dag lang onbeperkt bus, tram en metro konden nemen.  Neen, geen Lisboa Card voor ons, want enig opzoek- en rekenwerk wees uit dat dit - voor ons - niet de meest voordelige formule was.
We namen de befaamde, kanariegele Estrela 28 naar het Castelo São Jorge, een min of meer verplichte halte op je bezoek aan Lissabon.  Ik was nochtans niet erg onder de indruk, maar ik had dan ook al één en ander gezien in Sintra wat betreft paleizen en aanverwanten.
Van daaruit startte onze stadswandeling naar het Westen van de stad; onderweg werd het straatbeeld opgefleurd door de typisch Portugese azulejo's op gevels van huizen en flatgebouwen.  We passeerden onder andere langs de Sè Patriarchal en bezochten er restanten van oude kloostergangen.  Uitrusten deden we aan het Jardim e basilica da Estrela, een vrolijk park met wuivende palmbomen, kwakende eendjes, verliefde koppels en oude mannen die hevig discussiëren bij een spelletje schaak.

Die avond aten we in het Café no chiado, een erg gezellig restaurant waar de aperitiefhapjes zowaar niet op je rekening verschijnen.  We kozen één van de goedkopere, typisch Portugese rijstschotels; het Lief was onder de indruk, ik vond het nogal droog.  Ik liet me dan ook zonder tegenspartelen rehydrateren in het Häagen-Dazs café wat verderop!  We doolden tenslotte nog wat rond door de straten, schijnbaar zonder doel, al zal de trouwe lezer ondertussen wel doorhebben dat er nog duchtig werd gegeocached die avond.


Torre de Belém
Helaas brak toen de laatste dag in Lissabon aan, het was er één met omelet en wel 3 soorten vruchtensap.  Nog een laatste keer daalden we af in het gonzende metrostation, zo'n 100 meter van onze hostel, en reden deze keer naar Belém.  Net als ontelbare andere toeristen bezochten we er het Mosteiro dos Jeronimos, het monument van de ontdekkingsreizen en de Torre de Belém.    
Tijdens de namiddag zochten we verkoeling in het ijskoude zeewater aan het strand van Estoril.  Het zou iets minder toeristisch zijn dan dat van Cascais en je bent er vanuit Lissabon op zo'n 20 minuutjes met de trein. 
Voor het laatste avondmaal lieten we ons adviseren door een medewerker van de hostel.  Hij raadde ons Cervejaria Baleal aan; het eten was er immers lekker, de porties groot én je trof er 'speciale karakters' aan.  Je zou zo voorbij wandelen aan de betegelde refter met aquariums aan de ingang, maar deze authentieke eettent bleek inderdaad de moeite waard. 


De ochtend van vertrek waren er - jawel - pannenkoeken.  Alsof dat nog niet kon tellen als zoete zonde, passeerden we op weg naar de luchthaven langs een pastelaria voor een assortiment aan pasteitjes.  Voor de thuisblijvers, weliswaar!
Ik wierp nog een laatste blik op Lissabon en zijn vele stoffenwinkels, waarvan ik er vreemd genoeg geen enkele bezocht.  Nochtans vind je in de Rua Augusta en de straatjes rondom talrijke winkeltjes waar stof nog per kilo wordt verkocht en oude mannen met lintmeters je aan de ingang opwachten.  Ook knopen en lintjes vind je er in overvloed, het ene winkeltje naast het andere.  Ik had gehoopt met unieke stofjes te kunnen thuiskomen, maar in plaats daarvan brachten we Ginja, Muscat wijn en zoete gebakjes mee.  Het thuisfront was tevreden.
Volgende keer beter, denk ik dan, en vooral: nog een reden om terug te gaan!

Zo, ik heb gesproken, verteld, getypt.  Tijd om de naaimachine van onder het stof te halen...
 
Pin It