Gisterenavond mocht ik al meteen mijn nieuwe outfit aantrekken, want Het Liefje had een verrassingsactiviteit gepland. Ik gokte op een restaurantje, een theatervoorstelling of héél misschien wel een dansles. Ik vond het toch wel een beetje spannend!
Toen ik, gehuld in gele jas en me daar blijkbaar ook parmantig naar gedragend, door de Bontgenotenlaan in Leuven werd geloodst, wist ik het wel zeker: het zou de Stadschouwburg worden! Pas aan de vestiaire duwde hij het ticketje in m'n handen, waarna het geheim dat hij al anderhalve maand met zich meedroeg, zich onthulde.
Sprakeloos op de planken, de theatermonoloog van Tom Lanoye.
Hoewel ik zelf al met de gedachte had gespeeld om tickets te kopen - Hij las de voorbije maanden immers elke avond voor het slapengaan nog een aantal bladzijden in Sprakeloos (voor de 2de maal!) - werd ik tegelijk overvallen door een lichte paniek. Een paar dagen eerder had ik 'm nog gezegd dat ik graag eens naar het theater wou, maar dat ik dacht dat een monoloog niets voor mij zou zijn; dat ik m'n aandacht er niet bij zou kunnen houden.
En daar zaten we dan, op het derde balkon, turend naar een veraf gelegen podium waarop zo meteen een miniscuul mensje uit een boek zou komen voorlezen. Of, dat dacht ik toch.
Terwijl de zaal langzaam vol liep, bestudeerde ik nog even het interieur. We zaten dicht tegen het immense plafond aan, alsof ik de imposante lusters en gouden moluren met uitgetrekte pink zou kunnen aanraken. Het duizelde in m'n hoofd; wat zaten we hoog.
Ik bedacht opeens dat ik 20 jaar geleden hier ook al eens was geweest, maar dan aan de kant van de 'artiesten'. Ik was toen een baksteen in de opvoering 'Meneer Buis bouwt een huis' die onze lagere school organiseerde. Een glansrol, al zeg ik het zelf, waarbij ik op de top van de turnpiramide mocht schitteren.
En toen begon de monoloog.
Eerst stil, haast onverstaanbaar. Mijn aandacht werd afgeleid naar het gekuch van de verkouden enkeling beneden in de zaal, en het gekraak van de stoelen onder de rusteloze, schuifelende konten die massaal naar Leuven waren afgezakt die avond.
Hij las voor uit z'n boek. En ik kon het niet laten me al meteen af te vragen hoe lang de voorstelling zou duren.
Maar geleidelijk aan werd de stem luider, de armbewegingen groter en het geheel geanimeerd, amusant. Stukken die ingetogen werden voorgelezen, werden afgewisseld door levendige stukjes theater en soms ook korte stiltes. Dus dit is een theatermonoloog!
Muisstil werd het tijdens de schrijnende passages, luidop bulderlachen en gniffelen tussendoor. Het tweede deel vloog zo snel voorbij dat hij zich moest excuseren omdat hij over z'n tijd ging. Maar geen haan, noch kuchende medemens, die daar naar kraaide.
Een overweldigend applaus sluitte het laatste hoofdstuk af, hier en daar een staande ovatie.
Wat was ik blij dat ik gisterenavond in de Stadsschouwburg van Leuven was.
Dat is genieten hé!
BeantwoordenVerwijderen