Een teken van troost, een deken van liefde...

Het stikselproject van juni was deze keer één met een betekenis.  We zouden geen ritstasje of mandje maken om onze overvloed aan prullaria in op te bergen, of een rokje om de zomer vrolijk mee in te huppelen.   Neen, niets van dat alles.  Er werd namelijk gestikt met een nobeler doel.  Toegegeven, wereldhonger zullen we van achter onze naaimachine helaas nooit kunnen oplossen, maar soms kunnen we dichter bij huis toch ook wat verwezelijken met slechts een klein gebaar.   En dat deden we door ons steentje, eigenlijk dekentje, bij te dragen aan Little Quilts of Love. 

Deze vereniging zorgt voor kleine dekentjes waar doodgeboren kindjes worden ingewikkeld wanneer ze in de armen van hun ouders worden gelegd.  Zo kan er in alle schoonheid en waardigheid afscheid worden genomen.  De ouders kunnen nadien kiezen of ze het dekentje houden als aandenken, of meegeven met hun kindje. 

Telkens ik aan een vrouw het heuglijke nieuws mag meedelen dat de zwangerschapstest positief is, moet ik er steeds bij vermelden dat het beter is dat ze hun geluk de eerste 12 weken nog niet aan de grote klok hangen.  Maar eens die eerste echo goed is meegevallen, dan is het feest!
Jammer genoeg weten we uit ervaring dat het ook nadien nog kan mislopen, al zijn dat gelukkig meer de uitzonderingen dan de regel. 
Maar het verdriet dat ik tijdens mijn stage op de kraamafdeling zag enkele jaren geleden, vergeet ik nooit.  Het lijkt bijna onwezenlijk om een huilende vrouw te zien persen, wetende dat er geen hemels gekrijs zal volgen wanneer het kindje te voorschijn komt.  Enkel nog meer verdriet...

Het is dan ook een prachtig initiatief dat niet draait om geld doneren of ingewikkelde opdrachten vervullen, gewoon doen wat je graag doet: stikken!  Ik hoop dan ook dat de drempel voor andere stiksters in blogland en ver daarbuiten laag blijft, want het is toch oh zo zinvol... (Kijk maar eens bij de getuigenissen!)

Ik heb zelf toch wat gesukkeld en gezweet bij het maken van dit quiltje.  Nochtans zat ik vlakbij opper-quiltster Nicky, die me wat op weg hielp.  Maar thuis stond ik er alleen voor, samen met m'n oude Singer en die had er niet altijd evenveel zin in.  (Mogelijks heeft dat wat te maken met de aanwezigheid van een nieuwe overlock, die opvallend meer aandacht krijgt).  Na veel lospeuteren en herstikken, leverde ik dan toch ook een klein imperfect dekentje af.  Met little foutjes, maar lots of Love!


Hier, daar en ook ginder, vind je al enkele voorbeeldjes waar ik stiekem toch wat jaloers op ben!

Tot slot nog een woordje van bewondering voor alle quiltsters hier aanwezig.  Ik heb hun werk nog meer leren waarderen.  Want wat heb ik dit onderschat; het is helemaal niet 'gewoon lapjes aan elkaar stikken'.  En god, wat heb je hier nood aan precisie en geduld!

Maar laat je dat vooral niet weerhouden om er ook aan te beginnen, want het resultaat maakt alles weer goed...Pin It