Duistere dagen

Naar't schijnt zou de zon geschenen hebben dit weekend, al was het blijkbaar wel koud.  Het zou prima weer geweest zijn voor een winterwandeling, in de herfst weliswaar.  Ik heb het maar van horen zeggen, zelf weet ik er niet veel van.   Dit weekend bracht ik namelijk door in de duisternis van mijn woonkamer, omdat de minste zonnestraal die door de rolluiken kwam piepen mijn ogen weer aan het tranen bracht.  Lichtschuwheid.  Een gemene ooginfectie...

Wie had ooit gedacht dat zo'n schijnbaar banale aandoening, zo'n grote impact kon hebben.  Ganse dagen op de tast door het huis, niets om te lezen, niets om naar te kijken, niets om te doen.  Wat als zelfs het schermpje van de gsm te verblindend is om naar te kijken? 

Ik stond er voordien niet meer bij stil, hoe kostbaar ons zicht eigenlijk is en hoe hulpeloos we zijn zonder. 

Ik had het weekend wel enigszins anders voorgesteld.  Op het programma stond immers ook Handgema(r)kt in Genk.  Ik keek er al weken naar uit om er bijvoorbeeld tussen Tiene haar snorretjes te snuisteren, en als trotse snorrendrager weer naar huis te kunnen keren.  Of de stofjes van Bambiblauw eens in het echt te aanschouwen, te voelen.  Helaas.   

Gelukkig kon ik dankzij het Lief toch nog een beetje verse lucht opsnuiven.  Het bleek een geluk bij een ongeluk, de tickets lagen immers al weken vast.  Maar het uitje dat hij gepland had, was er ééntje in het donker!  Perfect dus voor lichtschuwe oogjes.  

"Zaklamp verboden" stond er te lezen op de tickets van de Heksentocht.  En dus trokken we om 21u15 met onze groep, in de pikkepikkedonker, de bossen van Meerdaalwoud in, de verteller en z'n kleine lantaarn voorop.  Mijn hand stevig in de zijne, iedereen dicht tegen elkaar aan.  Nog voor we het eerste tafereel bereikten, weerklonken hier en daar al schrille kreetjes van voeten die onverwacht in diepe modder terechtkwamen.   Het griezelen hing in de lucht. 

Daarna volgde een 3 uur durende wandeling door het bos, langs heksen die hoog in de bomen schommelden en angstaanjagend lachten.  We werden bekeken, betast en soms besprenkeld met duivelse brouwsels.  We zagen hoe heksen terecht werden gesteld en op de brandstapel belandden.  Hoe ze in grote potten gloeiwijn - gemaakt van verse kindertjes - roerden en ons een bekertje uitschonken.

Er waren grommende beulen die vanuit het niets opdoken en kwaaie pastoors die ons probeerden te behoeden voor de duivel.   Op het pad van Ad luisterden we naar het verhaal van de brave heks Martine, de legende van de Moemedel-vallei.  Er was teveel om op te noemen.  Niet minder dan 200 figuranten brachten dit behekste bos tot leven. 

Er werd gelachen, geschrokken en gegild.  Af en toe was er een kleintje dat huilde.  Het leek soms zo echt; mooi én griezelig tegelijk.

Die uitstap in het donker werd mijn lichtje in de duisternis, al moest ik soms nog een traantje wegpinken wanneer de rookeffecten of lantaarns in mijn ogen prikten.  Een echte aanrader voor volgend jaar, maar je moet er op tijd bij zijn want 650 plaatsen zijn hier snel uitverkocht!

Ondertussen kan de rolluik gelukkig al wat hoger en ebt de pijn langzaam weg. 

Nog maar 2 weken smeren.  En daarna ga ik weer 100% genieten van wat hier allemaal te zien valt!

Pin It