Weekendje weg? Weerribben - Wieden!

Het klinkt als een vervelend tuinkarweitje, die Wieden en Weerribben.  Of een medisch kwaaltje waar je de buurman over hoort klagen bij vochtig weer.  Maar niets is minder waar, want het Nationaal park Weerribben - Wieden is een prachtig stukje natuur in Overijssel, in het noorden van Nederland.  Dit plekje is er één om te onthouden, of het nu is voor een romantisch weekendje met z'n twee of een uitstap met het hele gezin.

Het moet zo'n miezerige, voorjaarse zondag geweest zijn waarop ik plande om het huis een grondige schoonmaakbeurt te geven en bergen was om te toveren in netjes gestreken stapels, maar waar ik uiteindelijk toch lui in de zetel belandde.  Tot plots Cath Luyten vrolijk op mijn televisiescherm in het rond sprong, op en neer verend op prachtig groen trilveen.   Ik nam er m'n laptop bij en googelde naar het natuurfenomeen dat ik zonet vol verwondering en verlangen had aanschouwd.  De warmte van de laptop op m'n schoot deed me wegdromen over zonnige zomerdagen terwijl ik - met één oog nog steeds op Vlaanderen Vakantieland gericht - het internet afschuimde naar méér.

Na zo'n miezerige zondagen komen maar wat vaak miezerige maandagen.  En plots raakt een mens weer verzeild in een werkweek met opstaan, eten, werken, eten en weer gaan slapen.  Zo gingen de weken voorbij, maanden, seizoenen!  Het werd ondertussen zelfs zomer, of dat beweerde men tenminste.  

Net op tijd beloofden de weergoden ons een prachtig weekend en dus snuisterde ik snel door m'n digitale prikbord waar ik het Weerribben - Wieden idee van onder het stof haalde.  We zouden gaan kamperen! 

Ik had niet meer dan een week tijd om het allemaal te regelen. Ik schreef meteen enkele campings en B&B's aan; sommige waren volzet, anderen gaven geen gehoor.  Tot ik plots m'n hart verloor aan mini-camping 't Waterhoentje in Sint Jansklooster.   Hoopvol drukte ik op 'verzenden' en nog geen half uur later was er een plekje voor onze tent gereserveerd. 

Om 17u30 vrijdagavond vertrok een donkerblauwe Volkswagen Polo met volgeladen koffer en twee verheugde zielen richting Noorden.  De rit zou zo'n 3 uur duren, we waren op het ergste voorbereid.  Ik had immers nog nooit een autoreis gemaakt, nooit meer dan een uur lang op het gaspedaal moeten duwen.  Zou ik niet nog eens naar het toilet gaan voor we vertrekken?  En hebben we wel voldoende drankjes in de wagen?  Had ik wel de juiste auto-rij-schoenen aan?  Wat een aanstellerij... achteraf gezien.  Eens we de drukte van Antwerpen ontvlucht waren, reden we vlot op de Hollandse wegen het avontuur tegemoet.  Auto's die zich aan de snelheidsregels houden en hoffelijk ritsen, zachte wegen zonder putten of barsten.  Ja, we waren wel degelijk in Nederland! 

Om 21u00 stipt draaide diezelfde Volkswagen Polo de Leeuwte in, onzeker zoekend naar het waterhoentje dat zich verschool achter het bezoekerscentrum van de Wieden. 

De ontvangst was hartelijk.  Omdat er op het tentenveldje geen plaats meer was, kregen we een plekje voor caravans toegewezen, helemaal achterin.  Het was een perceeltje met wat kunstgras dat grensde aan een groot grasveld met in de verte riet en turfhutjes. Naast ons dobberden aangemeerde fluisterbootjes op het water.  De tent werd opgezet en de avond ingezet met marshmallows boven het gasvuur. 

Zaterdag zwierven donkere, dreigende wolken over het hemeldek.  Af en toe slaagde een krachtige zonnestraal er in om er door te breken, de temperatuur was zwoel.   We besloten ons licht op te steken in het bezoekerscentrum naast de camping, een eigentijds infopunt waar zelfs de kleinsten onder ons zich kunnen zoet houden met het bestuderen van insecten in potjes, vogel-spotten met de verrekijker of papieren kikkers knutselen.   Een schelpenpaadje leidde ons langs de theeschenkerij waar de geur van zoete gebakjes onze neusgaten ongevraagd binnendrong en wandelaars gezellig bijkletsten bij een warme kop koffie, of thee.  We lieten ons niet verleiden en begaven ons resoluut naar het Laarzen- en Vlonderpad.  Ik had mijn been aan het onthaal op elegante wijze de lucht in gezwierd met de vraag of m'n wandelschoenen ook als laarzen konden tellen.  Ik kreeg gelukkig een positief advies, al hadden we daar later af en toe toch onze twijfels over.

Het laarzenpad was een 3km lange wandeling doorheen de Wieden, met her en der enkele trekpontjes om de sloten over te raken.  Trilveen was er in overvloed, ik waande me dan ook de wat minder elegante Cath Luyten terwijl ik over de drassige bodem verder veerde.   Reuze-libellen, kleine kikkertjes en muggen kruisten ons pad.

Nadat we zonder kleerscheuren of natte voeten het laarzenpad hadden afgelegd, deden we nog een ommetje langs het Vlonderpad.  Paadjes geplaveid met planken loodsten ons door het riet naar uitkijkpunten waar je dankzij een verrekijker en info-fiches tot een echte ornitoloog wordt omgetoverd.

Aan het einde stonden de turfhutjes die we eerder al vanop de camping zagen en ontdekten er een short-cut terug naar onze tent.  De zon begon stilaan het gevecht met de wolken te winnen en er een scheen een warme gloed over het grasveld.  Even, heel even maar, wouden we ons neevleien op een dekentje om er te genieten van de rust, van elkaar en van de natuur.  Maar enkele minuutjes werden al snel enkele uurtjes.

Net op tijd werden we gewekt door kinderen die joelend op de trampolines van de camping sprongen.  Even geeuwen en uitrekken want we moesten nog naar de plaatselijke supermarkt Coop voor wat lekkers en ook voor wat noodzakelijks.  Vanille-vla, hopjesvla, vla-flip, griesmeelpudding, yoghurt, ...  ik liet mijn blik over het ganse koelrayon glijden.  En dat wel drie keer, tot ik uiteindelijk een pudding van bitterkoekjes uitkoos.  Wat is kiezen toch altijd een beetje verliezen. 

Terug op de camping kraakten we een fles rosé, lekker fris uit de koelkast van de gemeenschappelijke schuur.  Gehurkt voor het kleine gasvuurtje, met de avondzon op m'n gezicht, begon ik aan het avondmaal.  Het zou een snel éénpansgerecht van conserven worden met krielpatatjes, kikkererwten en kerstomaatjes, met daarbij nog een versnipperde ui en schijfjes chorizo.  Het zag er allemaal nogal rommelig uit, maar smaken deed het wel, zelfs op een plastic servies.

In de verte vaarden enkele kajakkers de zonsondergang tegemoet.  Het gezoem van muggen hing in de lucht, af en toe opgeschrikt door het knetterend geluid van een kamikaze-insect dat zich te dicht bij onze citronella-kaars waagde.  Vanuit het moeras kwaakten eenden en andere vogels elkaar in slaap, terwijl tientallen sterren vanuit de hemel met een flits de duisternis in doken.  Ik had die avond wel meerdere wensen mogen doen als het aan de vallende sterren lag, maar ik kon me er gewoonweg geen enkele bedenken. 

De volgende dag was het alweer zondag.  Geen miezerige zondag zoals de dag waarop dit verhaal begon, maar eentje met een hemelsblauwe lucht en slechts enkele witte wolkjes die als verdwaalde schapen voorbij dreven.  De temperatuur zou tot boven 25°C stijgen, zodat we besloten verkoeling op te zoeken en op ontdekking te gaan op het water.  We namen de auto richting dat andere deel van het natuurgebied: de Weerribben.  Na flink wat overpeinzingen hadden we op voorhand besloten om een fluisterboot te nemen, totdat ter plaatse bleek dat je zoiets beter op voorhand reserveert.  We stemden dan maar toe met een Canadese kano.  Want wat Pocahontas kan, kan ik ook?

Dat er toch een zekere vaar-digheid nodig was, bleek al snel nadat we ons van de wal afstootten.  Ik herinnerde me flarden van de Disneyfilm waarbij Pocahontas gezwind met een enkel peddeltje haar kano vooruit liet glijden over het water, terwijl ze de kleuren van de wind bezong.  Wij sloegen er daarentegen zelfs met twee niet in, of toch niet zonder enig gekibbel over sturen, bijsturen, harder peddelen of ten slotte heel luid 'Stop!' te roepen.

Ach, het was het allemaal waard.  Heel af en toe konden we ons op de stroming laten meevoeren, al ging die maar wat vaak de verkeerde kant op.  Andere momenten peddelden we lustig langs de hongerige eendjes en witte en gele lelies, om vervolgens ongewild het riet in te duiken.  Als bij wonder bleven we droog, al snakten onze gebronsde huid wel naar wat verkoeling.   

Na enkele uurtjes te hebben rondgedobberd, werd het tijd om weer verder te gaan.  Onderweg naar de camping passeerden we even in Blokzijl, een idyllisch havenstadje waar het gonsde van de bedrijvigheid én van de boten.  De havenmeester liet afwisselend de boten de haven in, de ene al wat meer prestigieus dan de andere, om dan weer auto's, fietsen en voetgangers over de ijzeren brug te leiden.  Het was er gezellig rond kuieren door de kleine straatjes met prachtige huizen. 

Ondertussen sloeg de klok alweer 17u30, tijd om de rit naar huis weer aan te vatten.  Deze keer was het drukker op de baan en was de tussenstop in het wegrestaurant een welgekomen pauze.  Hoe verder we reden, hoe dunner de windmolens in het landschap gezaaid waren.  Ook de schapen langs de weg verdwenen langzaam uit het zicht.  Toen Q-music NL krakend uit de ether verdween, wisten we het wel zeker: we waren weer thuis.

Mijmerend over die 2 heerlijke zomerdagen in Overijssel, doken we ons comfortabele bed in.  Een koele slaapkamer en een stevige matras, maar helaas ook een wekker die een rode schijn werpt op de muren.  Morgen zou het weer maandag zijn, maar dit keer waren de batterijtjes opgeladen en hadden we een geweldig weekendje Weerribben - Wieden om op terug te blikken...

Bedankt Nederland Vakantieland!

Pin It